Cześć pracy. O kulturze zapierdolu

Książka Zofii Smełki-Leszczyńskiej pokazuje, jak niewiele zmieniło się w kwestii podejścia do pracy zarobkowej od czasów dziewiętnastowiecznego turbokapitalizmu. Autorka analizuje dyskurs o pracy w Polsce po 1989, gdy nasze społeczeństwo zachłystywało się nowoczesnością, czyli kapitalizmem (znowu). A on, pod postacią chwytliwych haseł drukowanych w modnych czasopismach na lśniącym papierze opowiadał pracownikom tę samą bajkę. Tylko teraz zamiast o Bogu, rodzinie i pracowitości jako drodze do nieba mówił o samorozwoju, rodzinnej atmosferze i pracowitości jako drodze do satysfakcji, której nie przyniosą żadne pieniądze (więc na wszelki wypadek pensja będzie niska).

Przeczytaj tę książkę, a nie zmarnujesz ani jednego dnia więcej na mrzonki o kochaniu pracy i nadrzędnej wartości rozwoju osobistego. Przy okazji każdej debaty o kulturze pracy w Polsce natychmiast pojawia się chór dumnych stachanowców, bohaterów orderu uśmiechniętego zapierdolu i ludzi sukcesu z gotowym kazaniem. Brzmi zawsze tak samo - śpieszmy się czcić poświęcenie, determinację i nieprzespane noce, strzeżmy się przed epidemią roszczeniowości, lenistwa i wyuczonej bezradności. Zofia Smełka-Leszczyńska bezlitośnie obnaża tę dominującą narrację i pokazuje jej prawdziwy cel, czyli obronę interesów tych, którzy na utrzymywaniu patologicznej kultury pracy korzystają. Dopóki nie zastąpimy w szkołach "Podstaw Przedsiębiorczości" lekturami takimi jak "Cześć pracy", dopóty nie będziemy mieć w Polsce fajnych rzeczy.