Człowiek wśród skorpionów

W literaturze polskiej XX wieku nie znajdzie się pisarza o takiej skali i powadze zainteresowań.

Czesław Miłosz

Czesław Miłosz składa hołd genialnemu myślicielowi początku XX wieku, pisarzowi, filozofowi, pełnemu pasji publicyście, krytykowi „Polski zdziecinniałej”. Esej apologiczny o Stanisławie Brzozowskim – zamiast wieńca na florenckim cmentarzu – to rozliczenie Noblisty z własną biografią intelektualną, z własnymi inspiracjami, ale i z własnym dramatem politycznego emigranta odsądzanego od czci i wiary. To także szkic tragicznego losu autora Płomieni: jego „sprawy” i oskarżenia o agenturę, niezrozumienia przez współczesnych i obojętności następców. Człowiek wśród skorpionów to wreszcie pasjonujący wykład idei twórcy Legendy Młodej Polski, osadzony w kontekstach XX wieku – i sąd nad polską inteligencją, która nie zdołała dotrzymać kroku tej „jednoosobowej armii, prowadzącej działania na wszystkich frontach”.