Recenzja książki Hansa Urlicha Gumbrechta Po roku 1945. Latencja jako źródło współczesności w Przeglądzie Politycznym (137 2016 [31]).

To książka, która łączy elementy autobiografii z powojenną historią Niemiec i Europy. Uwagi na temat Becketta i Celana spotykają się tu z re- fleksją poświęconą Heideggerowi i Sartre’owi, a także z rozważaniami nad takimi fenomenami kultury jak Edith Piaf (i jej piosenki) czy raport Kinseya. Wszystko to splata Gumbrecht z własnymi doświadczeniami uczestnika i widza powojennej epoki. Ten profesor Uniwersytetu Stanforda (USA), rocznik 1948, uczył się i studiował w Republice Federalnej (potem wykładał na tamtejszych uczelniach). Jest przedstawicielem pokolenia ’68. Przeniknięty radykalizmem lat sześć- dziesiątych był jednym z wielu młodych ludzi, którzy w 1968 roku domagali się od ojców i dziadków rozliczenia z III Rzeszą. W rezultacie powstała pasjonująca relacja poświęcona generacji powojennej, która dorastała w aurze tytułowej „latencji”