Patrz na mnie, Klaro!

Nikt nie przeprowadza operacji na otwartych emocjach tak umiejętnie jak Kaja Malanowska.

Powieść psychologiczna i nieco zawiła. Warto znaleźć czas, aby spokojnie wniknąć w jej materię. Ma ona bowiem trzy równoległe narracje. Blog, pisany jak to blogi, niestroniący od internetowych kolokwializmów. Zapiski Klary, czasem urywkowe i nieco szalone. I wreszcie trzecioosobowa, spokojna opowieść, która daje nam wgląd także w dorastanie i wcześniejsze relacje bohaterki, np. toksyczną relację z matką. Każdy z tych głosów pisany jest w innym stylu, niby oddzielne, ale współgrają ze sobą. To naprawdę kunsztowna konstrukcja, a historia choć depresyjno-obsesyjna – wciąga. Nieoczekiwane zakończenie, każe spojrzeć na całość jako na coś więcej niż jednostkową historię.