Opis książki
U zarania procesu integracji europejskiej kulturze przypisywano funkcje tożsamościowotwórcze i spajające. Oczekiwano, że kultura przyczyni się do zdefiniowania kształtu wspólnej Europy oraz nazwania wartości, będących jej fundamentem. Kultura jednak nie zdołała zapobiec procesom fragmentaryzacji i polaryzacji społecznej na kontynencie, których jesteśmy świadkami. A może zwrócono się ku nieskutecznym do omawianych celów praktykom artystycznym i kulturalnym? Czy istnieją przejawy kultury zdolne przełamać rozpad więzi zbiorowych w Europie, skierowane na wzmacnianie wzajemności, empatii i solidarności?
Kultura i solidarność jest wynikiem przedsięwzięcia badawczego, mającego za cel udzielenie odpowiedzi na powyższe pytania. Autorzy zaprosili międzynarodową grupę artystów, artystek, badaczy i badaczek do zrealizowania badań w działaniu w dziewięciu ośrodkach w Europie – w miastach: Marsylia (Francja), Kiszyniów (Mołdawia), Warszawa (Polska), Zagrzeb (Chorwacja), Sewilla (Hiszpania) oraz we wsiach: Pęciszewo, Lisewo Malborskie, Cyganek i Grochowice (Polska). Na ich podstawie Ogrodzka i Stokfiszewski stwierdzili, że „[n]iezbędne jest ustanowienie nowego paradygmatu kulturowego, w centrum którego solidarność zostanie usytuowana jako kategoria organizująca zbiorową wyobraźnię i oddziałująca na podniesienie się jakości wspólnego życia. Paradygmat ten opierać się musi na »współ-tworzeniu, współ-odpowiedzialności, współ-zależności, współ-pracy i współ-czuciu«. Musi jednak również znaleźć odpowiednią formułę, zdolną zmierzyć się z wyzwaniami dotyczącymi kreowania otwartych wspólnot, potrafiących budować mosty pomiędzy mobilnymi jednostkami reprezentującymi różne języki, kultury i pochodzenie geograficzne”. Kultura i solidarność stara się paradygmat taki zdefiniować w oparciu o analizę konkretnych praktyk artystycznych i kulturalnych.