(...) biografia Gerarda Wilka wydana przez Krytykę Polityczną to właściwie oral history. Książka ta napisana jest tak, jak gdyby była mówiona, w postaci szeregów nasuwających się na siebie wspomnień autorki z jej osobistej znajomości z bohaterem, uzupełnianych wywiadami ze wspólnymi znajomymi i znajomymi znajomych. Wszystkie te wspomnienia opowiedziane zostają tylko z niezbędną pomocą redakcyjną. Nikt tu nie będzie pytał o dowody, o źródła, czy o dokumentację zaświadczającą w przypisach prawdziwość przytoczonych wydarzeń. To nie ten styl. Nie jesteśmy w archiwum. Taniec – z przyczyn już wyłuszczonych – nie skłania tych, którzy go uprawiają, do szczegółowego dokumentowania swojego życia i dzieła. Szczegóły techniczne występują tu w symbolicznej dawce. Esencją narracji o Wilku jest więc „samo życie”, takie, jakim je prywatnie zapamiętano.

Całość recenzji TUTAJ.